Günaydın

Günaydın :) Bugün pek keyifli değilim güzel şeyler yazıp okurken yüzünüzde tebessümler oluşsun isterdim ama hayat işte her sabaha mutlu ve huzurlu uyanamıyorsun ..Tam altı sene önce bugün ablamı kaybettik 2008 senesi kurban bayramının 4. yani son günüydü ben o zamanlar Mc Donald's ' ta çalışıyordum arkadaşlarım benden börek istediler bende ablamdan rica ettim oda yaparım dedi yaptı da yaptı ama o börekler bizim elimize hiç bir zaman ulaşmadı :( Ablam otobüsten inmiş yolu karşıya geçerken kendini bilmez 5 gencin kullandığı araç ablama çarptı ve ben o sırada bütün bunlardan habersiz ablam nerde kaldı diye düşünürken bir haber geldi yolda kaza olmuş diye biz önce vardiyadan çıkan arkadaşları aradık herkes iyimi tanıdığımız biri mi diye herkesi aradım ama ablam aklıma gelmemişti :( konduramadım herhalde sonra bir anda işimin başına dönmüşken sanki beynime balyozla vurdu biri ya ablam sa diye koştum hemen ablamı aradım telefonu kapalıydı deliye döndüm koşarak kaza olan yere gittim bütün restoran müdürlerim de arkamdan benimle birlikte koşmuşlar meğer sadece polisler var olay yeri inceleme ekibi kazayı sordum hastaneye kaldırıldı dediler kimdi kime çarptılar söyleyin dedim eşkalinin belli olmadığını söylediler yoldan geçen bir taksi bizim o halimizi görünce ( Hala dua ederim o adama ) bizi alıp hastaneye götürdü. Hemen acil servise daldım bir yandan da dua ettim ablam olmasın diye hemşirelere sordum yaralı biri varmı diye var dediler tarif etmeye çalıştım ama dönmedi dilim konuşamadım bir türlü sonra hemşire başka bir hastaneye daha yaralı transferi olduğunu söyledi tam oraya gidecekken hemşire bizim hastanın telefonu açık dedi ben rahatladım çünkü ablamın telefonu kapalıydı ama sonra elindeki telefonu görünce yıkıldım annemin yedek telefonuydu elindeki ablamdı içerde yeten her tarafı kırık içinde alçıya alınan :( Yolda dayanamamış meğer o kuş yüreği atmamış kalp masajı yapmışlar tutunmaya çalışmış bu adaletsiz dünyaya ablam.. Sonrası hastane acili işte doktorunu görüp konuşmak istedim hemen doktor küçüğüm diye benimle konuşmak istemedi o an ama başka kimse olmayınca mecbur kaldı doktor konuştukça benim hayat ışığım söndü yaşaması bir mucize dedi yolda gelirken kalbi durmuş dedi vücudu kırıklar içinde dedi ama tek bir umutlu kelime etmedi görmek istiyorum dedim ablamı görmek :( Okadar küçülmüştü ki o yatağın içinde o ufacık olan suratı kaşık kadar kalmıştı kocaman yatağın içinde her yeri sargı içindeydi yüzü hariç o güzelim yüzünde bir kaç küçük çizik dışında hiç bir yara bere yoktu çok güzeldi ablam çok masumdu o yatakta :( duramadım daha fazla çıktım hemen dışarı asıl mesele anneme ve abime haber vermekti şimdi , insanın bildiği acıyı saklaması paylaşamaması çok zordu. Abimi arayıp kazayı anlattım önce yalnız gelmek istedi abim ama olmaz annemi de al gel durum ciddi dedim eğer o gece annem ablamı son bir kez görmeseydi bizi asla affetmezdi biliyordum içim acısa da annemi oraya getirttim bütün dayımlara haber verdim anneme destek olup yanında olabilmeleri için :( Bu acı haberi vermek beni olduğumdan olgun bir insan haline getirmişti mecburdum annemin yanında dimdik ayakta durmalıydım :( Annemin hastane kapısından içeri girdiği o dakika gün gibi aklımda hala bana kızımı gösterin Elifimi bana gösterin diye haykırışı dizlerinin üstüne çöküşü dün gibi annemi sakinleştirmeye ablamın iyi olduğunu söylemeye çalışsakta o bizi dinlemedi doktordan rica ettik ablamı gördü o gece ablamı son birkez daha görecek ve bu onu son görüşü olacaktı ama kimse bunu söylemeye cesaret edemedi doktor kötü haberi vermeden dayımlar gelmişti hastane ana baba gününe dönmüştü herkes şaşkın herkes perişan :( Annemi ikna etmeye çalıştık eve götürelim seni ablam iyi biraz dinlen diye ikna olmadı tam annemi kaldırdık götürecektik ki içerden bir hemşire çıktı bir yere ayrılmayın doktor hastanızı gösterecek dedi bir an hepimiz umutlandık ben bile umutlandım öyle deyince oysa ablamı son gördüğümüzde doktoru beyin ölümü gerçekleşti demişti bana ama bir mucize olabilirdi elbette ama olmadı anneme alelacele bir yatıştırıcı ve dilaltı verildi zorla bir tekerlekli sandalyeye oturtuldu anlamıştım ne olduğunu ama inanamamıştım koridora çıktığımızda herkes bir köşede ağlıyordu bağırdım sordum ne oldu dedim kimsenin cevap vermeye yüreği yetmedi doktorlar geldi o sırada annem doktorlara yalvardı bana iyi bir haber verin diye ama fayda etmedi ablamı kaybetmiştik.:(  İnanın ondan sonrasını hatırlamam doğru düzgün ilaçlar bağırışlar çağırışlar annem kaç gün daha deli divane gezdi sayamadık bile zamanla hafifledi o acı bugün şimdi bakıyorum da tam altı yıl geçmiş zaman su gibi akıp geçiyor diye boşuna demiyorlar işte.. Acı insanın içinde kalan en büyük hatıra içinin yandığını asla unutmaz insan bu acıda asla unutulmayanlardan :( Toprağın bol mekanın cennet olsun güzel ablam Seni Çok Özledik :(